Stworzone przez Uldisa Abele (psychologa), Dace Medne (rektora Uniwersytetu w Lipawie, psychologa, doktora pedagogiki), Jānisa Ertsa (dyrektora EMU).
Podejście EMU opiera się na zrozumieniu funkcji ludzkiego mózgu i prawidłowości sekwencyjnego dojrzewania układu nerwowego, co jest teoretycznie wspierane przez model rozwoju neurosekwencyjnego i współczesną neuronaukę (autorzy: B. Perry, 2006, B. van der Kolk, 2014, S. Porges, 2011, P. Levine, 2012, A. Schore, 2003 itp.) Ludzie, jako istoty społeczne, czują się bezpiecznie, gdy mają poczucie przynależności. Oznacza to, że czując przynależność do kolegów z klasy i nauczycieli, uczeń czuje się bezpiecznie, a wtedy kora mózgowa jest gotowa do pełnego funkcjonowania. Zasady te można uogólnić na każdego ucznia, nauczyciela i środowisko szkolne jako całość i stanowią one podstawę dla różnych podejść pedagogicznych promujących zdrowy rozwój w szkołach, a także poszerzają możliwości każdej szkoły w zakresie tworzenia własnej, unikalnej kultury środowiska uczenia się.
Nauczanie i uczenie się znajdują się w czołówce pracy pedagogicznej w zakresie spełniania standardów i norm edukacyjnych. Jednak skuteczne nauczanie i uczenie się jest możliwe tylko wtedy, gdy istnieją odpowiednie warunki. Środowisko uczenia się jest zaprojektowane zgodnie ze zrozumieniem wzorców aktywności mózgu.
Jednym z najczęstszych źródeł problemów są dorośli próbujący wyjaśnić lub nauczyć czegoś dzieci, tj. zanim się „uspokoją”. Dostrojenie opiera się na zdolności do samoregulacji. Samoregulacja obejmuje sposób, w jaki uczniowie uczą się organizować swoje postrzeganie wewnętrznych i zewnętrznych bodźców sensorycznych, regulować swój poziom aktywności i stan pobudzenia oraz dopasowywać swoje emocjonalne i fizyczne reakcje do doznań” (Hiebert i in., 2013, s. 38).
Nauczyciele muszą zatem celowo promować i wspierać umiejętności samoregulacji w środowisku klasowym, aby zoptymalizować funkcjonowanie społeczne uczniów, a w rezultacie ich uczenie się w środowisku klasowym” (Montroy i in., 2014, s. 307). Kiedy uczniowie są w stanie samoregulować się, mogą zarządzać swoimi działaniami, osiągać wyższe poziomy osiągnięć akademickich i budować zdrowe relacje (McClelland & Cameron, 2011; McClelland & Wanless, 2012; Sektnan, McClelland, Acock & Morrison, 2010).
Funkcjonowanie poznawcze/umysłowe (poznawcze) uczniów i nauczycieli jest związane z ich stanem psychologicznym/emocjonalnym, który może zmieniać się w ciągu dnia i w zależności od sytuacji. Za każdym razem, gdy ktoś staje się „rozstrojony” (zmęczony, zły, urażony itp.), ma trudności z nawiązaniem połączenia, a w konsekwencji uczenie się i / lub nauczanie staje się trudne lub nawet niemożliwe.
Dlatego, aby móc skutecznie uczestniczyć w zajęciach edukacyjnych, uczniowie potrzebują wsparcia w dostosowaniu się.
Przykłady sytuacji „rozwiązania”. Uczeń – brak poczucia akceptacji i dopasowania, doświadczanie mobbingu, brak odprężenia, zmartwienie lub zdenerwowanie; odczuwanie wewnętrznego niepokoju itp. Nauczyciel – złość; poczucie presji lub odwetu ze strony klasy lub poszczególnych uczniów; doświadczanie konfliktu z kolegami, rodziną; uczucie zmęczenia, niepokoju itp.
Przykłady braku budowania przywiązania. Jeśli dana osoba jest „niedostrojona”, trudniej jest nawiązać więź z inną osobą, np. zbliżyć się do niej, zaufać jej, zaakceptować to, co ma do powiedzenia. Słowa mogą często nie być używane w znaczący sposób, ale jako środek do oznaczania statusu, uwalniania dyskomfortu, wyrażania przynależności lub dystansu itp. Bez utrzymania przywiązania uczeń nie może utrzymać uwagi i nie będzie w stanie podążać za tym, co następuje; z kolei nauczyciel bez utrzymania przywiązania może stracić możliwość kierowania procesem, skończyć w innej roli społecznej niż nauczyciel itp.
Jeśli uczeń nie otrzyma wsparcia potrzebnego do „dostosowania się” w odpowiednim czasie i nie będzie wiedział, jak to zrobić, problemy mogą się przedłużać i narastać.
Powody, dla których uczeń nie jest w stanie dostosować się, dopasować do środowiska szkolnego i uczyć się, są różnorodne. Mogą one obejmować zarówno jednorazowe, sytuacyjne trudności, jak i złożone problemy związane z wczesnym rozwojem ucznia, jego indywidualnymi cechami (w tym niepełnosprawnością), relacjami rodzinnymi itp.
Jeśli środowisko szkolne zaakceptuje i wdroży wczesną identyfikację i rozwiązywanie wszelkich problemów; zachęcanie do szukania pomocy; podkreślanie problemów, poparte jasnymi zasadami rozwiązań, można oczekiwać bardziej skutecznego podejścia do wielopoziomowego systemu wsparcia (VISC) i bardziej efektywnego wykorzystania zasobów personelu pomocniczego.
W związku z tym, w celu wykorzystania zasobów w sposób efektywny, ukierunkowany i zrównoważony, środki wsparcia dla edukacji (programy wsparcia, osoby wspierające itp.) zapewniane na poziomie gminy powinny opierać się na prawach mózgu i zgodnie z nimi tworzyć zdrowe środowisko uczenia się dla wszystkich.
W celu uzyskania kompleksowych danych dotyczących różnych aspektów, a nie tylko formalnych informacji na temat środowiska uczenia się na poziomie gminy i szkoły, konieczne jest monitorowanie nie tylko „powierzchownych” wskaźników statycznych (np. liczba uczniów, liczba nauczycieli, liczba skarg, rodzaje diagnoz, ogólne ankiety, liczba kursów itp.
W przypadku braku takich danych monitorujących na poziomie gminy i szkoły, które umożliwiają formułowanie hipotez opartych na danych na temat tego, co jest / nie jest robione w celu stworzenia wspierającego środowiska uczenia się, projektowanie skutecznych rozwiązań jest znacznie utrudnione, a zarządzanie zasobami jest nieskuteczne.
Aby poprawić środowisko uczenia się i jego wyniki, EMU jest narzędziem monitorowania i zarządzania służącym do gromadzenia danych na poziomie szkoły i gminy na temat tego, w jaki sposób szkoły tworzą wspierające środowisko uczenia się – zgodnie ze zrozumieniem wzorców mózgowych, biorąc pod uwagę zasoby, możliwości i normy gminy.
Zasady monitorowania i zarządzania EMU:
Zaangażowanie interesariuszy:
Interesują nas główne środowiska, w których przebywa uczeń (poczucie bezpieczeństwa – poczucie przynależności do kolegów z klasy i nauczycieli sprawia, że uczeń czuje się bezpiecznie, a wtedy kora mózgowa jest gotowa do pełnego funkcjonowania):
Relacje z kolegami z klasy.
Współpraca z nauczycielami (lub przekonanie/doświadczenie, że nauczyciele są zainteresowani i starają się pomóc).
Zasoby dostępne w domu (czy rodzice/opiekunowie wierzą/doświadczają, że rodzice/opiekunowie są zainteresowani i starają się pomóc).
Dodatkowa grupa pytań dotyczy stosunku ucznia do szkoły (obecnie nieużywana, zintegrowana, gdy szkoły proszą o więcej informacji).
Rozmowa:
Uczeń i rodzic są pytani, czy uważają, że potrzebują wsparcia tu i teraz (zarówno w zakresie umiejętności SEM, jak i w sytuacjach konfliktowych).
Monitorowanie:
Czy pytamy o ucznia (również rodzica) w każdym semestrze za pomocą kwestionariusza.
Czy udzielane jest wsparcie i jakiego rodzaju decyzje podejmują pracownicy szkoły – oddzielny wychowawca i oddzielny personel pomocniczy (czy próbowali pomóc i podjęli decyzję – będą w stanie pomóc / nie będą w stanie pomóc).
Uzyskanie informacji zwrotnej od ucznia/rodzica – czy udzielono/nie udzielono wsparcia, jakie było nastawienie i czy pomogło to uczniowi/rodzicowi w znalezieniu rozwiązania.
Taka forma i struktura procesu oraz gromadzenia danych pozwala na sformułowanie opartych na danych hipotez dotyczących tego, czy wzorce mózgowe są na bieżąco włączane do środowiska uczenia się i stanowią rutynową część pracy pedagogicznej, a także na zidentyfikowanie dokładnej przyczyny ich pominięcia, co pozwala na efektywne pod względem zasobów określenie kierunku przyszłych działań.
W celu stworzenia bardziej użytecznej i zrównoważonej integracji i rozwoju procesów, podejście EMU przewiduje rozmowy przez cały rok szkolny, zintegrowane z wewnętrznymi procesami zarządzania, zachętę do rozwiązywania i rozwijania (tworzenie zindywidualizowanych przypomnień o działaniach na poziomie ucznia, rodzica, wychowawcy, personelu pomocniczego, kierownictwa szkoły i administracji oświatowej). W ten sposób analiza danych na koniec roku szkolnego jest znacząca i ukierunkowana na identyfikację skutecznych rozwiązań. Pozwala to na opracowanie bardziej odpowiednich planów rozwoju na poziomie operacyjnym i strategicznym.